काठमाडौं, २ जेठ । राजधानीकाे कोटेश्वर महादेवस्थान मन्दिर, एक सामान्य बिहान। भीड थिएन, बाजा थिएन, न त रंगीन लुगा पहरेका मानिसहरू। तर त्याे दिन अरूभन्दा फरक थियो। किनभने मन्दिरको मूर्तिभन्दा अगाडि दुई आत्माहरू शान्त रूपमा एक–अर्कातर्फ हेरेका थिए।सञ्जय गौतमले सिन्दुरको डब्बा खोले, आफ्नै घरबाट ल्याएको थियो। रमिला बस्नेतको निधारमा त्यो सिन्दुर लगाउँदा कुनै संगीत थिएन, तर हृदयमा एउटा स्थायी धुन बजिरहेको थियो। त्यो धुन प्रेमको थियो ।निशब्द, निर्दोष, निर्मल।एक जना प्रहरी असई, अर्की राष्ट्रिय खेलाडी । फरक-फरक पेसाका पात्रहरू। तर, त्यो दिन उनीहरूको मुटु एउटै धडकनमा एक भएर धड्किरहेको थियो।नेपाल प्रहरीका असई सञ्जय गौतम र राष्ट्रिय ह्याण्डबल खेलाडी रमिला बस्नेतले एकदमै सरल, सारगर्भित र ऐतिहासिक निर्णय गरे । "हामी विवाह गरौँ, तर धुमधाम होइन, आत्मा र मनको शुद्धता साथ। खर्च होइन, समर्पण होस्।"र त, विवाहको सम्पूर्ण खर्च जम्मा १ रुपैंयाँ।
सञ्जयले आफ्नो घरबाट ल्याएको सिन्दुर, मन्दिरमै भेटेको माला, भाउजुसँग मागेको पोते, र पण्डितलाई दिएको एक रुपैयाँ दक्षिणा बस्, यही सबै थियो विवाहको सम्पूर्ण "सामग्री"। न डेकोरेसन, न होटेल बुकिङ, न छमछमी बाजा। त्यस दिनको शुद्धताको साक्षी बनेको थियो। मन्दिर, मन, र मोहब्बत।
राष्ट्रसेवकको विवाह
पर्वत जिल्लामा जन्मिएका सञ्जय अहिले काठमाडौं उपत्यका प्रहरी कार्यालय, रानीपोखरीमा कार्यरत छन्। उनले आफ्नो जीवन प्रहरी सेवामा समर्पित गरेका छन्, यिनै जीवनका दौडहरूमा एउटा ठोस मूल्य सिके "जीवनको सच्चाइ देखावटीमा होइन, निष्ठामा लुकेको हुन्छ।"त्यही सोचले उनलाई खर्चिलो र तडकभडकपूर्ण विवाह संस्कृतिबाट अलग बनायो। उनले रोजे प्रेम र सरलताको मार्ग।
खेलकी रानी, आत्मबलकी अधिराज्ञी
उदयपुरको झोडापाटा गाउँमा सन् २०५६ सालमा जन्मिएकी रमिला बस्नेत, बाबु राजेन्द्र र आमा ताराकी कान्छी छोरी। सानै उमेरदेखि बलको मोह, दौडको सौन्दर्य र नेटको जादुमा रमाएकी थिइन्। १४ वर्षको उमेरमै अन्तर्राष्ट्रिय खेलमा भाग लिएकी उनी नेपालको सबैभन्दा कान्छी प्रतिनिधिमूलक खेलाडीमध्ये एक हुन्।
भारत, पाकिस्तान, बंगलादेश, कतार, दुवईमा नेपालको झण्डा फहराउँदै अनेकौं पदक बटुलेकी रमिला सिर्फ खेलकी नायिका मात्र होइनन्, मिस प्रदेश नं. १ को उपाधि जितेकी, सामाजिक सेवामा लागेकी, र नारी सशक्तिकरणको जीवित उदाहरण पनि हुन्।उनले खेलमा अनुशासन तर्फको अवार्ड जितिन्, मिस प्रदेश प्रतियोगितामा १३ जनालाई उछिन्दै विजयी बनिन्, र भन्न भ्याइन्, "जीवनमा कुरा होइन, काम चाहिन्छ।"विवाह भव्यताभन्दा बढी मूल्यमा बाँधिएको सम्बन्धआज जब समाज धुमधाम र दिखावटी विवाह संस्कृतिमा रुमल्लिएको छ, सञ्जय र रमिलाले नयाँ धार सृजना गरे। यो विवाह "सस्तो" थिएन । यो सबैभन्दा "महँगो मूल्यको" निर्णय थियो, जुन मूल्य मापन गर्न सकिँदैन । त्यो मापन प्रेम, आत्मसमर्पण र विश्वासको सूचक हो।रमिलाका बुबा, रोगले थला परेका राजेन्द्र बस्नेतले भावुक हुँदै भने, "छोरीले संसार देखाइ, हिम्मत देखाइ। मोडलिङ नयाँ थियो, तर हिम्मत थिइन्। आज उनी हजारौं चेलीबेटीको प्रेरणा बनिन्।"विवाहको खर्च अक्षरशः एक रुपैंयाँसंभवतः यो नेपालकै सबैभन्दा मितव्ययी विवाह हो। न दाइजो, न महँगा पोशाक, न भोज, न हल। केवल आत्मीयता, परिवारको आशीर्वाद र मन्दिरको शान्त वातावरण।यो जोडीले देखाएको बाटो भविष्यका हजारौं युवाहरूका लागि दृष्टान्त हो । कि प्रेम केवल भावनाको विषय होइन, त्यो मूल्य र समझदारीको पनि नाम हो।यो विवाह एउटा सन्देश हो ।"सम्बन्धलाई गहिरो बनाउन तामझाम होइन, शुद्ध मन र साँचो भावना चाहिन्छ।"एक रुपैंयाँमा विवाह, करोडौंको भावनासञ्जय र रमिलाको यो कथा कुनै परी कथाजस्तो लाग्छ, तर यो यथार्थ हो । नेपालमै, हाम्रो वरिपरि भएको एउटा सत्य प्रेमको जीवित उदाहरण।हुन त यो एक रुपैंयाँको विवाह थियो, तर यसले संसारभरका सम्बन्धहरूलाई झक्झक्याउने सम्भावना बोकेको छ।त्यसैले भन्ने गरिन्छ : "प्रेमको मूल्य पैसामा होइन, परिशुद्धतामा हुन्छ।"
प्रतिकिर्या